Vanuit m'n werk ben ik snel naar huis gegaan om nog even wat te eten.
Ik wist natuurlijk nog niet of ik pijn zou hebben bij het eten nadat de schroef eruit was.
Om half 3 moest ik in het ziekenhuis zijn.
Toen ik eenmaal in de wachtkamer zat was ik onwijs zenuwachtig.
Het gebeurd onder plaatselijke verdoving, waardoor je dus alles meekrijgt van wat er gebeurd.
Ik was heel bang dat dat doodeng zou zijn.
Om iets over half 3 werd ik naar binnen geroepen.
De kaakchirurg zat al klaar, samen met een assistent.
Als eerst gingen ze m'n gehemelte eerst verdoven.
De rechterkant was heel erg gevoelig en geirriteerd, vanwege het loszitten van de schroef.
Ik was echt bang dat die verdovingsspuit pijn zou doen.
Hij begon aan de linkerkant.
Op drie verschillende plekken werd er met de spuit in m'n gehemelte geprikt om te verdoven.
Daarna 3x aan de rechterkant.
Het voelde niet fijn; een soort scherpe steek.
Op het laatst werd er in het midden van m'n gehemelte geprikt, maar dit voelde ik al niet meer omdat het al helemaal verdoofd was.
Het voelde heel erg raar.
Net alsof ik niet kon slikken en het praten voelde ook vreemd.
Ik kreeg een kleed over me heen en de materialen werden klaargezet om de schroef eruit te halen.
Eerst werd de schroef losgemaakt en losgedraait.
Daarna werd eerst de ene kant losgemaakt en daarna de andere kant.
De rechterkant ging makkelijk los, maar aan de linkerkant werd er toch behoorlijk getrokken.
M'n moeder zat erbij en ging even staan om te kijken.
Ze ging snel weer zitten, omdat het behoorlijk bloedde.
Gelukkig was de schroef er snel uit.
Ik kreeg een aantal gaasjes tegen m'n gehemelte, die er een half uur moesten blijven zitten tegen het bloeden.
De kaakchirurg vroeg nog of ik de schroef wilde meenemen.
Altijd leuk zo'n souvenir toch?
De kaakchirurg vertelde dat ik twee gaten in m'n gehemelte zou hebben, maar dat dit vanzelf dicht zou groeien.
Ik mocht gelijk weer naar huis.
Onderweg naar de parkeerplaats werd ik kotsmisselijk.
Ik heb een kwartierlang gekokhalst, maar gelukkig ging dat gevoel daarna weg.
Na een half uur heb ik de gaasjes uit m'n mond gehaald.
Ik wilde gelijk kijken hoe het eruit zag.
Ik keek inderdaad naar twee vrij diepe gaten.
Raar dat zo'n schroef drie maanden in m'n mond heeft gezeten en er nu niet meer is.
Na een uurtje begon het ineens pijn te doen.
M'n gehemelte werd behoorlijk gevoelig.
Ik werd bang voor wat er nog zou komen, omdat de verdoving nog niet helemaal uitgewerkt was.
Gelukkig viel het erg mee.
Een uurtje later trok de pijn alweer weg.
Ik heb nu gewoon kunnen eten.
Als er eten tegen de gaten aankomt voelt dat vervelend, maar het doet gelukkig niet echt veel pijn.
Het gaat allemaal de goede kant op nu.
Woehoe!
Ik ben eindelijk schroefloos!
x
