De dag van de operatie

Ik heb vannacht ontzettend onrustig geslapen.
Ik werd steeds tussendoor wakker.
Vandaag was het dan zover.

Ik moest om kwart voor 1 in het ziekenhuis zijn.
Kwart over 2 zou de operatie beginnen.
Wat was ik nerveus ineens!
Wat een spanning!
Ik was niet bang, maar ik vond het onbekende spannend.
Hoe zou het voelen?
Hoeveel pijn zou ik hebben?
Zou ik kunnen eten?

Om half 1 kwam ik aan in het ziekenhuis, samen met mijn moeder.
Ik kreeg direct een bed toegewezen waarna een aantal vragen werd gesteld.
Al snel mocht ik een sexy, blauw ziekenhuisgewaad aan.
Ik kreeg twee paracetamol en een inslaper.
Ik kon niet wachten totdat ik lekker duf zou worden.
Helaas. Bij mij gebeurde dat niet.
Ik bleef klaarwakker.
Na een uurtje wachten werd ik met bed en al naar de kamer gebracht waar ze m'n infuus zouden plaatsen, evenals van die plakkers waarmee m'n hartslag in de gaten gehouden werd.

Daarna was het zover.
Ik werd overgebracht naar de operatiekamer.
Hier stonden een paar mensen klaar om me op te vangen.
Ik kan me niet veel herinneren van de narcose.

Het wakker worden was een hel.
Ik was compleet overstuur.
Huilen, huilen, huilen.
Ik had zo ontzettend veel pijn.
Ik kreeg gelukkig snel morfine, waardoor ik na een paar minuten wat meer ontspande.
Ik kreeg te horen dat ze mijn slijmvlies beschadigd hebben tijdens de operatie.
Dit gebeurde door een slangetje wat ze via m'n neus naar m'n mond plaatsten.
Dit zou kunnen gaan ontsteken, dus ik moest hier goed op blijven letten.
Na een uurtje in de uitslaapkamer te hebben gelegen werd ik naar de kamer gebracht waar m'n moeder op me stond te wachten.
Ik wist natuurlijk niet hoe ik eruit zag, maar aan haar gezicht te zien viel het erg mee.
Ik voelde geen pijn meer, maar was toch een beetje gespannen.
Ik voelde aan mijn gezicht.
Het voelde heel gek.

Het was inmiddels 5 uur.
Ik vroeg me af hoe snel ik weg zou mogen.
Ik was erg duf en viel steeds een beetje in slaap.
Omdat ik een flinke hoeveelheid morfine heb gekregen moest ik nog best lang blijven.
Voordat m'n infuus eruit ging merkte ik dat ik alweer wat gevoel kreeg.
Ze wisten nog niet zeker of ik vandaag wel naar huis mocht, omdat ik zoveel pijn had.
M'n mond en gezicht voelde erg raar allemaal, maar het was nog te doen.
Rond 8 uur werd dan eindelijk mijn infuus verwijderd en mocht ik naar huis.
Ik was ontzettend duizelig en het duurde zeker een half uur voordat ik uit m'n bed kon komen.

Om 9 uur was ik dan eindelijk bij mijn moeder thuis.
Ondertussen had ik alle gevoel weer terug.
Het begon allemaal te branden en zeer te doen.
De schroef in m'n gehemelte doet niet zoveel pijn, maar het gevoel in m'n keel.. Pff!
Voelt echt naar!
Ik heb voor mezelf een overheerlijke (!) fruithap gemaakt.
Nadat ik dit had opgeslurpt begon er van alles te bloeden.
Ik heb steeds bloed in m'n mond wat ik moet uittuffen in een bakje.
Best vies!
Ik zie eruit als een hamster.
Belachelijk dikke wangen!
Het begint ondertussen ook al behoorlijk blauw te worden.

Ik heb veel pijn, vooral bij het slikken.
Ik heb ook een brandend gevoel in m'n keel.
Maar ondanks dat vind ik het toch meevallen.
Ik voel me niet lekker, maar het is niet ondragelijk.

Volgende week vrijdag moet ik weer naar de kaakchirurg.
Dan wordt me uitgelegd hoe ik de schroef moet aandraaien.
Voorlopig eerst maar eens even herstellen van de operatie.

Ik wil iedereen heel erg bedanken voor alle lieve mailtjes en smsjes!
Echt superleuk om te zien hoeveel mensen aan me dachten vandaag!

Dikke kus voor jullie!

x